‘I am a night owl’, zei iemand laatst tegen me tijdens een etentje. Hij bedoelde: ‘Ik ben een nachtbraker.’ Iemand die rustig tot een of twee uur ‘s nachts opblijft. En steeds leuker uit de hoek komt naarmate het later wordt.
Nou laat ik je gelijk uit de droom helpen: dat ben ik dus niet, gezellig als het laat wordt. Na tien uur val ik stil, krijg blosjes op mijn wangen, kleine ogen. En als ik samen met lief op de bank een Engelse detective kijk, kak ik in. Geen idee wie de moord pleegde, ik schrik pas wakker tijdens de aftiteling.
Ik ben een vroege vogel, altijd al geweest. ‘s Morgens voel ik me op mijn best. Zodra ik om zeven uur mijn ogen open, kwek ik gelijk een eind weg. Ben jij een nachtuil, dan word je waarschijnlijk hondsmoe van me. Terwijl jij stilletjes de krant wilt lezen bij het ontbijt, maak ik de wildste plannen, vertel hele verhalen en bedenk alvast een boodschappenlijstje. Tjak, tjak.
Lange tijd vreesde ik dat ik de enige early bird was in mijn omgeving. Want ik hoorde zoveel stoere verhalen. Van mensen die vertellen dat ze elke film op televisie uitkijken. Of tot in de vroege morgen gamen, borrelen of bij vrienden blijven plakken. Durf je dan te bekennen dat je – heel tuttig eigenlijk wel – het liefst om half elf in bed stapt? Duh, dacht het niet.
Maar, hier en nu, kom ik er dus wel voor uit. Want wat ik ontdekte toen ik het op de man of vrouw af ging vragen: er hoppen veel meer vroege vogels rond dan ik dacht. Waarom je ons dan zo weinig hoort? Waarschijnlijk, en dat is maar een theorietje van me, omdat dit echt zo’n onderwerp is waar je ‘s avonds laat over kletst bij een wijntje en een stukje kaas. En tegen die tijd zitten wij ochtendmensen al te knikkebollen.
Mariëtte Woudenberg // www.puurtaal.nl
Mariëtte Woudenberg is vaste columniste van het EigenHoutje Magazine. Lees ook haar vorige column op onze website!