Binnen elke organisatie, en zeker binnen een school, bestaan veel verschillende krachtvelden. Leerlingen, ouders, docenten en onderwijsondersteunend personeel hebben elk hun eigen prioriteiten en soms lijken die verschillen enorm, onoverkomelijk en onoverbrugbaar. Maar samen sta je sterker, dat bleek vorige week.

Onze school wilde een nieuwe visie. Het was tijd voor een plan, een richting, een doel. Iets waar we ons met het hele personeel, alle ouders en zeker met alle leerlingen in konden vinden. Het moest houvast geven én kaders bieden. Een groots plan, maar het werd grondig aangepakt.
Leerlingen brainstormden met docenten over wat zij verstonden onder goed onderwijs. De tweedeklassers hadden het voorbeeld van hun geschiedenisdocent paraat: ‘Hij zei dat hij vroeger op honkbal had gezeten en dat hij zijn koffiekopje zo wilde gooien dat het recht op zijn bureau kwam te staan, maar hij smeet het gewoon tegen de muur kapot!’ (Dat deed hij om uit te leggen hoe de rechtspraak vroeger ging…). Een vierdeklasser zei dat ze wel zes (of zeven in haar geval) jaar dezelfde mentor zou willen hebben, ‘zodat diegene je écht kent en weet hoe het bij jou werkt.’ De jongen uit de vijfde vond dat leraren echt geen coach hoefden te worden, ‘leuk als je als individu gezien wordt, maar het gaat wél om de klas als geheel.’

Ouders hadden in interviews hun ideeën gedeeld. Zij maakten zich zorgen over de mondigheid van de jeugd van tegenwoordig en de drukke levens. De leerlingen moesten daar om lachen, ‘mijn ouders denken ook dat ik echt aan mijn huiswerk zit, als ik boven ben…’
Docenten benadrukten dat het belangrijk was om leerlingen zoveel zelfvertrouwen mee te geven dat ze fouten durfden te maken binnen de veilige omgeving die onze school wil zijn.

Uiteindelijk bleek dat alle verschillende perspectieven tot dezelfde visie leidden. We willen in principe hetzelfde, we delen één belang. We willen het fijn hebben met elkaar. We willen zo snel mogelijk dat diploma en dus is er goede instructie en heldere uitleg nodig, overzicht en duidelijkheid. Leerlingen willen leraren die orde kunnen houden en met passie over hun vak vertellen. Ouders willen dat docenten hun kind zíen en kénnen. En docenten willen dat ook. Allemaal.

 

Kristel Peters // docent Nederlands op de Heemlanden

Lees hier de vorige column van Kristel Peters!